WIT urban team

'De Enclave van de Verbeelding' + Declaratie: 03.07.2010

Ooit waren we onderweg en doolden door steden, wij nomaden van een nieuwe tijd. We leefden ons leven in metropolen die ons onderdak gaven. En we wisten: dit is niet voor eeuwig. We leefden met beelden van onafscheidelijke landschappen, van onvergetelijke woorden, van gebaren die de betekenis van ons dolen versluierden.

Wij, zijn nu thuisgekomen in een niemandsland. Een plekje aarde dat is omzoomd door de macht van woorden. Dit is ons land, onze wortels die wij vonden in dit land tussen twee werelden. Binnen deze grenzen zijn we vinders van onze identiteit, zijn er geen grenzen. Grenzeloosheid was ons ooit gegeven en waar we niet konden aan ontkomen.

Om dit leven te bevatten gaven we het land een naam, omzoomde randen. Deelden we de grond die niet de onze was. Ontmoetingen werden gedeeld, gedachten werden overgenomen, overtuigingen aangenomen. Het afbakenen was een bescherming voor de droom der dromen.

Alleen in onze gedachten leeft een wind van alle tijden. Een fluisterend weten dat de mens zijn oorsprong niet verliest. Een kooi is maar een kooi als je aanvaard dat je bent gekooid. Dit is het oude land waar wij onderdanen van zijn. Dit is de Enclave van de Verbeelding, ons Thuisland. We zijn als gras dat onverzettelijk uit betonnen tegels groeit en zich richt naar de wereld. Als onkruid dat zich had vastgezogen aan het vocht van moeder aarde.

Wij verklaren dit land als onze enclave en willen dit met u delen. Wees u bewust van zijn aanwezigheid. Laat het een steun zijn voor lange dagen zonder vreugde, wetende dat ergens in deze stad het ‘willen’ leeft als een hunkerend verlangen om zich aan ons te tonen. Leef en weet dat ergens in de eindeloosheid van ons denken er een plaats is die ons doet dolen. Een plek waar de liefde waakt voor zijn demonen.

Hier begint onze reis, vanuit de navel richting oorsprong. ‘Virgin–origin in reverse’. Dit is onze haven, ons huis waar we wisten thuis te komen. Niet in steen maar in woorden wil ik wonen.